بسیاری از عارفان مسلمان بر این باورند که دوازده امام: جانشینان باطنی پیامبر9هستند. به نظر ایشان، خلفا جانشینان ظاهری پیامبرند و جز رتق و فتق امور دنیایی و اجتماعی مسلمانان وظیفۀ دیگری ندارند، اما جانشینان باطنی مأموریت الاهی دارند که مردم را به سوی خداوند راهنمایی کنند و در امور معنوی و باطنی دستگیر و پناه دیگران باشند. این دیدگاه از نخستین روزهای شکل‌گیری عرفان اسلامی در میان شاخه‌ای مهم از عارفان وجود داشته؛ ولی در طول تاریخ به‌ویژه در سده‌های هفتم تا دهم هجری تحولات و تطورات زیادی یافته است. کتاب حاضر این دیدگاه را در میان متون کهن زهد و عرفان بررسی کرده است.