ابو‌سهل و ابو‌محمد نوبختی از برجستهترین متکلمان امامیه در عصر غیبت صغرا هستند. آنان پس از افول مدرسۀ کلامیِ کوفه، در محیط معتزلیِ بغداد، مدرسۀ کلامیِ امامیه را پایه‌گذاری کردند که رونق دوبارۀ کلام امامیه را در‌پی‌داشت. کلام نوبختیان در روش و محتوا تفاوت‌هایی با مدرسه کلامیِ کوفه داشت. آنان سر‌آغازی بر مدرسۀ کلامیِ امامیه در بغداد هستند که به دست شیخ مفید، شاگرد با واسطۀ آنان، و در ادامه با سید‌مرتضی به بلوغ کامل رسید. روش و محتوای فکری این مدرسه سال‌ها کلام رسمیِ امامیه را نمایندگی می‌کرد. از‌این‌رو، شناخت زندگی و آثار آنان در درک بهتر تاریخ کلام امامیه به‌خصوص در دوران غیبت صغرا یاری‌رسان است. در این اثر نویسنده تلاش نموده با تکیه بر گزارش‌های پراکندۀ برجای‌مانده از اندیشه‌های نوبختیان در منابع و با توجه به عناوین آثار آنان که در اختیار نیست تا حد امکان مجموعه‌ای از اندیشه‌ها و آرای کلامی آنان را بازیابی نماید و نسبتِ آن اندیشه‌ها را با مدرسۀ کلامیِ کوفه و مدرسة کلامیِ معتزله بسنجد.