این تحقیق به دنبال آن است که با بررسی تجربیات فعالان فرهنگی و خصوصاً حوزوی در مواجهه با آسیبهای اجتماعی، این تجربیات و روش‌های مواجهه را در ذیل مفهومی با عنوان «امداد فرهنگی» تبیین کند.
مفهوم امداد فرهنگی طریقی است برای ایفای نقش مؤثرتر و در عين حال علمی‌تر و عالمانه‌تر گروه‌ها و اقشاری مانند طلاب حوزه‌های علمیه در میدان آسیبهای اجتماعی و فرهنگی. امداد فرهنگی عرصه‌ای از امدادگری است که امدادگر با تأکید بر شناخت صحیح آسیب‌ها و مسائل فرهنگی ـ اجتماعی و با استفاده از مفاهیم و معارف دینی و همچنین با تأکید بر شناخت از زیست‌بوم زندگی افراد و اقتضائات منطقه‌ای و محیطی تلاش میکند آسیبهای فرهنگی ـ اجتماعی را در فرد و محیط کاهش دهد یا از وقوع آنها پیشگیری کند و فرد را به زیست معمول و به زیستی در آن محیط رهنمون سازد.