می‌توان گفت همۀ پژوهشها و تلاشهایی که تا سالهای اخیر برای دفاع از خداباوری صورت گرفتهاند، مبتنی بر اثبات خدا با اتکا بر روش قیاسی و قطعیتمحور بودهاند. اما امروزه متفکرانی در جهان غرب با تأکید بر روشی کاملاً نو به دفاع از خداباوری میپردازند. این روش همان روشی است که در ارزیابی فرضیههای علمی و دفاع از آنها به کار میرود؛ روشی کاملاً احتمالمحور و مبتنی بر «استنتاج بهترین تبیین» که روشی تثبیت‌شده در ارزیابیِ فرضیههای علمی است. ریچارد سوینبرن، فیلسوف دین معاصر، سردمدار استفاده از چنین روشی است. او با رد روش قیاسی و برهانیِ مرسوم کوشیده است برای دفاع از خداباوری، از این روش استقرایی و احتمالمحور استفاده کرده، خداباوری را چونان فرضیهای در کنار سایر فرضیهها، از جمله فرضیه مادیانگاری، در نظر بگیرد و با کاربستِ معیارهای مطرح در این روش از خداباوری دفاع کند. کتاب حاضر این روش جدید را با محوریت دیدگاه سوینبرن تبیین و بررسی کرده است.