با ورود فضای مجازی، آنچه در سال‌های اخیر در شناخت و سیاستگذاری در این حیطه به مثابه جریان اصلی سیطره یافته است، نگاه زیرساختی و پلتفرمی به مسئلهٔ مذکور است. متغیر انسانی در کنشگری و استفاده از شبکه‌های اجتماعی کمتر مورد توجه قرار گرفته و در این راستا با کمبود مطالعات جامعه‌شناسی و انسان‌شناسی به شکلی کیفی مواجه هستیم. کتاب پیش رو در جهت هدف مذکور تلاش دارد با تمرکز بر کنشگری و گونه‌های آن در بین روحانیون، ضمن تذکر به جریان علمی و سیاستی کشور مبنی بر عدم امکان نادیده‌گرفتن متغیرهای اجتماعی واقعی در کنشگری و کاربست فضای مجازی، آنها را برای شناخت شبکه‌های اجتماعی پررنگ نماید. این نوع رویکرد ضمن توازن‌بخشی در مسئله‌شناسی شبکه‌های اجتماعی، می‌تواند در فضای واقعی‌تر و به دور از تصلب جبرگرایی تکنولوژیکی در تحلیل‌ها، از تهدیدگرایی و واگرایی منتج از نگاه مذکور، بستری را برای فعال‌کردن ظرفیت‌های انسانی در این حوزه فراهم آورد.