ابن‌قبه رازی از معتزلیان شیعه‌شده در عصر غیبت صغری است که در میانه دو مدرسه کلامی امامیه کوفه و بغداد فعالیت می‌کرده است. افزون بر شيخ صدوق که بيشترين استفاده را از آثار ابن‌قبه برده و در حقيقت ميراث‌دار اندیشه‌های وی به شمار می‌رود، متکلمان امامیه بغداد نیز توجه ویژه‌ای به رهیافت‌های کلامی او در بحث امامت داشته‌اند. در واقع باید گفت انگاره‌های کلامی ابن‌قبه در حوزه امامت عامه و خاصه جایگاه متمایزی در کلام امامیه دارد و همین امر او را به یکی از تأثیرگذارترین حلقه‌های جریان فکری معتزلیان شیعه‌شده در سیر تطور فکر امامیان تبدیل کرده است. این پژوهش به بازخوانی جایگاه و میراث علمی این شخصیت در تاریخ کلام شیعه پرداخته است.